sąsiedzi słuchają u2, które idealnie komponuje się z moim tętnem. is it getting better? na pewno, na pewno. wanna see a magic trick?



---

życie zawsze wywraca się do góry nogami wtedy, kiedy najmniej się tego spodziewasz. kto by pomyślał, że odpoczywając po świętowaniu dnia niepodległości i próbując jako tako wrócić do stanu względnej używalności, można paść ofiarą przestępstwa? tak oto - umierając - zostałam zmuszona do spaceru na komisariat, z którym załatwiłam sprawy dopiero wczoraj wieczorem. oczywiście, "to nie było koniec". już nie mogę się doczekać mojego pierwszego w życiu procesu. bo o dziwo moje tak zwane studia na coś mi się przydały i wiem, że stosując wykładnię rozszerzającą do artykułu 24 i 25 KC mogę wytoczyć proces z powództwa cywilnego. chyba. tak myślę, tak uważam, tak zrobię.

---

to zapleśniałe miejsce zawsze mi się podobało. ten zgiełk i smród papierosów, te wydeptane ścieżki prowadzące prosto do baru. i pamiętam ten dzień, kiedy siedzieliśmy przy firanie w zimowych kurtkach sącząc rum za pięć złotych.
a ostatnimi dniami nic tylko płacz mijanych dni i zaprzepaszczonych szans. wczoraj ewidentnie wszystko się skończyło. skończył się czeski sen.

let all the children boogie

może nigdy nie znajdziemy nic, co pomogłoby usłyszeć i zobaczyć. jestem obsesyjnie zafascynowana śmieciami i resztkami, rozkładającą się padliną i rozwodnikami. syfem, bałaganem, kosmosem. brzydactwem dnia i nocy. nie dość tego po kolana stoimy w błocie. bez pieniędzy, bez perspektyw, bez telefonu, bez reklamówki, bez odbioru.
cztery siedemnaście. wsiadam.
niby została jakaś taka pustka. pewna era odeszła hen daleko. jedno się kończy, drugie się zaczyna. taka kolej rzeczy. muszę napisać o tym felieton.


chociaż czasami wszystko mi jedno.

bycia w Polsce tydzień czwarty

A: jesus, you are really something
E: thanks. I appreciate the euphemism. I always wanted to be somethin'

mam zmiażdżony mózg, zmieszany, wyłączony, przepalony. w dodatku coś, co można nazwać strzępkami moralności, spadło na łeb na szyję. pierwszy raz od dawien dawna jest mi GŁUPIO. całe szczęście istnieje technologia, dzięki której można pogawędzić z drugim końcem Europy i przez chwilę przestać myśleć.

a, i koniec z akcją społeczną zatytułowaną: 'napijmy się kawy'. żadnych kaw tudzież herbat nie będzie. pewnych ludzi po prostu lepiej widywać nocą. i niech tak zostanie.

dzięki

twarz przy barze może uratować to i owo, ale niesmak pozostaje. generalnie. wczoraj miała miejsce prawdopodobnie jedna z najpiękniejszych nocy tego roku. spotkałam trzy osoby, które zmieniły mój tok myślenia. pierwszą jest Kasia. dziecko przestraszone niemiłosiernie, potrzebujące heroiny i dobrego przewodnika po mieście. drugą osobą jest Darek. kilka razy starszy od Kasi. niezawodny psycholog, przemądry facet, żonaty. udzielił mi rady niezawodnej. podziałało. i jednak nie strzelę sobie w łeb. nie dzisiaj. trzecią osobą jest trzecia osoba, na której powrót z chujwiekąd czekałam trochę bardziej niż myślałam. mocny zawodnik, bezkompromisowy cham, starszy brat. jedna z niewielu osób na tym padole, która potrafi mi przemówić do rozumu i powiedzieć 'spierdalaj'. wszyscy oni, jak te duchy z 'opowieści wigilijnej', pojawili się wczoraj nieproszeni. wleźli butami w moje wnętrzności i krzyknęli jednym głosem, że jest dla mnie jeszcze szansa. dobra, ten trzeci powiedział tradycyjne 'spierdalaj młoda do domu', ale to prawie to samo przecież.
tak, oficjalnie odratowana. odtwarzam po raz setny 'new year's day' i marzę o kawie czarnej jak smoła.

a teraz koniec pieprzenia, idę złamać komuś nogę.

"niebieskie oko ze szkła z muzyką w tle"

toruń rozhulał się na dobre. jeszcze tylko dziewięć miesięcy. osiem i troszkę. i żegnajcie żenujące studia. i żegnaj okropny klimacie pseudomiasta. ostatnie kilka miesięcy najbardziej zmarnowanych lat mojego życia. łuhu! coraz bliżej bezrobocia i rzeczy ostatecznych! jazda na maksa! czego można chcieć więcej?
zmieniłam współlokatora. mieszkam teraz z Markiem Kondratem. fajny jest. śnił mi się też Manchester.

miasto swoją drogą biegnie. żadnych zmian. jasne, zmieniło się tło, żadna nowość. nowa generacja. szaleńcy umierają. przychodzą młodsi, którzy jeszcze nie wiedzą, że że za kilka lat będą przeklinać ten dzień, w którym odebrali indeksy. kurwa, seminarium, muszę biec.

i wracam do książek. Ginsberg pełną parą. 'I saw the best minds of my generation destroyed by madness, starving hysterical naked,
dragging themselves through the negro streets at dawn looking for an angry fix
angelheaded hipsters burning for the ancient heavenly connection to the starry dynamo in the machinery of the night'. nie ma ładnych tłumaczeń. gdyby nie te zabierające mi czas studia zajęłabym się tym sama.

II

Jaki sfinks z cementu i aluminium rozbił im czaszki i wyjadł mózg i
wyobraźnię?

Moloch! Samotność! Brud! Brzydota! Kubły na śmieci i nieosiągalne
dolary! Dzieci wrzeszczące poci schodami! Chłopcy łkający w koszarach!
Starcy płaczący w parkach!

Moloch! Moloch! Zmora Molocha! Moloch bez miłości! Moloch
mentalny! Moloch surowy sędzia ludzi!

Moloch niepojęte więzienie! Moloch bezduszny karcer skrzyżowanych
piszczeli i Kongres płaczu! Moloch którego budowle są wyrokiem! Moloch
wielki kamień wojny! Moloch ogłuszonych rządów!

Moloch o umyśle czystej maszynerii! Moloch którego krew to krążący
pieniądz! Moloch którego palce to dziesięć armii! Moloch którego piersi to
ludożercza prądnica! Moloch którego ucho to dymiący grób!

Moloch którego oczy to tysiąc ślepych okien! Moloch którego wieżowce
stoją przy długich ulicach jak bezkresne Jehowy! Moloch którego fabryki
śnią i kraczą we mgle! Moloch którego kominy i anteny wieńczą miasta!

Moloch którego miłość jest bezkresną naftą i kamieniem! Moloch którego
dusza to elektryczność i banki! Moloch którego nędza jest widmem
geniuszu ! Moloch którego los jest chmurą bezpłciowego wodoru ! Moloch
którego imię jest Umysł!

Moloch w którym siedzę samotnie! Moloch w którym śnię o Aniołach!
Wariat w Molochu! Jebaka w Molochu! W Molochu bez miłości i człowieka!

Moloch który tak wcześnie wszedł w mą duszę! Moloch w którym jestem
świadomością bez ciała! Moloch który wypłoszył mnie z naturalnej
ekstazy! Moloch którego opuszczam! Przebudzenie w Molochu! Światło
płynące z nieba!

Moloch! Moloch! Apartamenty robotów! Niewidzialne przedmieścia! skarbce
szkieletów! ślepe metropolie! demoniczny przemysł! upiorne narody!
nieusuwalne domy wariatów! granitowe chuje! monstrualne bomby!

Poskręcali karki wynosząc Molocha do Niebios! Bruki, drzewa, radia, tony!
podnosząc do Niebios miasto które istnieje i jest wszędzie wokół!

Wizje! omeny! halucynacje! cuda! ekstazy! spłynęły rzeką Ameryki!

Sny! adoracje! olśnienia! religie! okręty wrażliwego łajna!

Przełomy! rzeczne! uniesienia i ukrzyżowania! zmyte powodzią!
Odurzenia! Świta Trzech Króli! Rozpacze! Dziesięcioletnie zwierzęce
wrzaski i samobójstwa! Umysły! Nowe miłości! Pokolenie szaleńców!
osiadłe na skałach Czasu!

Prawdziwy święty śmiech w rzece! Widzieli to wszystko! dzikie oczy! święte
wycia! Żegnali! Skakali z dachu! w samotność! powiewając! niosąc kwiaty!
Do rzeki! na ulicę!

Bregovic RAZ!

czemu zawsze musi być jakiś ostatni raz. jakieś ostatnie słowo. jakiś ostatni październik. często myślę o końcach. pamiętnego dnia, kiedy po raz pierwszy i chyba ostatni przekroczyłam próg auli głównej UMK, myślałam o tym, co będzie za pięć lat. już na początku łaził za mną koniec. wsiadając do samochodu wiozącego mnie przez całą Europę myślałam o dniu, w którym będę musiała wrócić. pijąc piwo myślę o tym, że przecież zaraz się skończy. tak, to jest też jeden z powodów, dla którego nie palę papierosów. zapalając pierwszego myślałabym o ostatnim.
końce końce i początki. każdy początek się kończy. wstęp rozwinięcie i zakończenie. czasami brakuje nawet środka. odchodzą studia, odchodzą prace, odchodzą miejsca, odchodzi czas, odchodzą ludzie. ba, ludzie odchodzą ZAWSZE. studia można przedłużać, do pracy można wrócić, miejsce można odwiedzić, czas można zatrzymać. ale na ludzi nie ma rady. zawsze odchodzą. niektórzy znikają od razu. inni trochę namieszają zanim zdążą zniknąć, jeszcze inni wypiorą płaty mózgowe i zostawią na środku skrzyżowania, na którym samochody mają zielone światło.
można dyskutować o winie, o karze, o racji, o wyższości jednego nad drugim. ale po co. ludzie, nie dość, że odchodzą, to jeszcze uparci są jak osły. w gruncie rzeczy lubię osły. ale za salami nie przepadam. poza tym ja nie z tych, którzy to proszą i przepraszają i wybaczają miliony razy, ja nie z tych. i żeby jeszcze podkreślić mój stosunek do kilku zaistniałych aczkolwiek niepowiązanych ze sobą sytuacji, piszę tutaj oto, że mam was państwa wszystkich w dupie.



I tak oto kończę niejasności i domysły. I popijam herbatę z miodem. Pycha. Październik jest. Piękny. I nic, absolutnie nic, nic, nawet słowo "engaged", nie zabierze mi dobrych myśli.

Dobranoc, niechże śnią się wam te same szczury, co mnie.

eventually, everything goes away

People think a soul mate is your perfect fit, and that's what everyone wants. But a true soul mate is a mirror, the person who shows you everything that is holding you back, the person who brings you to your own attention so you can change your life.

A true soul mate is probably the most important person you'll ever meet, because they tear down your walls and smack you awake. But to live with a soul mate forever? Nah. Too painful. Soul mates, they come into your life just to reveal another layer of yourself to you, and then leave.

A soul mates purpose is to shake you up, tear apart your ego a little bit, show you your obstacles and addictions, break your heart open so new light can get in, make you so desperate and out of control that you have to transform your life, then introduce you to your spiritual master.

Chyba mam kryzys wieku średniego. Albo jakiegoś. Depresja popowrotowa.

Bo jestem w moim pięknym kraju znów. Dziwne wrażenia. Jest mnie co najmniej dwie. Co najmniej. Nie wykluczam istnienia stu dwudziestu innych mnie gdzieś tam w zakamarkach mózgu. Zmiana modułu, klik. Nadal nie wiem. Za dwa dni powinnam być we Włoszech. A mnie się chce spać. I połazić po Grafton.
Ale co. Ostatni rok mordęgi uczelnianej pora zacząć. Fuj, studia. Niewiele brakowało jednak. Tyci tyci pyłek przechylił szalę. I oto jestem.



Nie wiem. Żałowanie czy coś. The only thing more unthinkable than leaving was staying; the only thing more impossible than staying was leaving. Albo na odwrót.