Jezu jakie to wszystko depresyjne. Ta zima, ten śnieg, te ulice, te budynki, to morze, ta muzyka, ci ludzie. Ogarnął mnie całkowity bezsens istnienia, ból egzystencjalny wylewa się aż ze mnie. Jakoby mnie nie było. Nie mam siły pchać tego wiatru, nie mam siły na nic. Oddaję ci przestrzeń.

Tydzień temu na cmentarzu ksiądz mi powiedział, że jesień jest po to, żeby przyroda mogła odpocząć od życia. Więc pomyślałam, że miło byłoby zapaść w sen zimowy. Nabierać sobie orzeszków, kupić puchową kołdrę, podłączyć się do kroplówki i spać tak aż do wiosny. Ksiądz jednak powiedział, jakby w moich myślach czytał, że ludzie nie mogą tak robić. Nie powiedział, dlaczego.

Ależ mi ostatnimi dniami smutno na świecie. Taka nostalgia mnie ogarnia, rozmyślam o życiu, czytam przygnębiające książki i sprzątam. Do bólu sprzątam. W kółko i znowu, żeby zapomnieć o tym, o czym nie powinnam rozmyślać.

Wiesz jak to jest. Czasami wystarczy jeden impuls. Obraz, słowo, myśl. Cokolwiek. I cały tydzień się pierdoli. A kiedy jest się bezrobotnym, to taki tydzień może się ciągnąć i ciągnąć. Nawet nie wiem, jaki dzisiaj jest dzień.

Potem robi się nagle jakoś tak klarownie. Nie na długo oczywiście. Ale przez chwilę wiem, czego chcę i dokąd idę. W tym momencie jednak jedyne, czego jestem pewna, to to, że chcę mieć męża Niemca.

Depresja oficjalnie rozpoczęta.

Znam taki wiersz

Life is short
But it’s the longest thing you’ll ever do
The worst of the curse
Was that your dreams came true
God is a mirror in which each man sees himself
God is a place where you don’t need any help
When I first met you, your face was like snow
What about wherever you wanted to go
Your face, your grace, your lipstick trace
Your case as you put it down
8.17 on the ground
Your faith in a clown
Don’t leave me now
Don’t leave me now

Man with a plan

Meet the German guy.



Tegoroczna jesień dupy nie urywa że tak powiem. Miotam się między miasteczkiem na Kaszubach a jarmarkiem w Hamburgu. Także tego.

Smutno mi, że Lou Reed nie żyje. Zwłaszcza, że ostatnio odświeżyłam jego dawno zapomniane płyty i śpiewaliśmy razem smutne piosenki. Wesołe również, chociaż nie tak często.

Piękna jesień.





To stare and not be stared
To look and not be seen
To feel new feelings
Rather than understand where you've just been

Chasing the ghosts of our heroes
Lou Reed, David Bowie, Iggy, Wim Wenders, Rilke
To change location rather than change yourself
To ask for directions rather than ask for help
To remain always a true friend

Wiesz, jest takie piękne uczucie, które pojawia się raz na jakiś czas. Kiedy wiesz, że tyle się dookoła dzieje. Że ludzie się bawią tu i tam, że wołają cię zewsząd i piszą durne wiadomości w środku nocy. I to uczucie wspaniałe nagle się pojawia. Bo na raz czujesz sobie, że masz to wszystko w dupie i nie obchodzi cię, kto gdzie się bawi, kto dokąd pojechał i kto z kim się przespał. Ach i to wspaniałe udawanie, że nie istniejesz! W sobotę wieczorem wyłączasz telefon i jesteś królem wszechświata. Smaku temu wszystkiemu dodaje deszcz, mgła i depresyjna muzyka.

Poza tym wciągnęło mnie pisanie. Do tego stopnia, że piszę regularnie i wysyłam wypociny na konkursy, w których można wygrać złoto.

A jeszcze poza tym dostałam kolejną pracę i biję się z myślami, czy brać to, czy nie. W sensie takim, że wiem, że zaraz znajdę następną, bo jestem dobra we wszystkim, ale czy faktycznie znów ryzykować i ładować się w jakiś nieodkryty rynek dziwacznych rzeczy? Naprawdę zachodzę czasami w głowę, czemu na studiach tak straszyli nas bezrobociem. Pracy jest w cholerę. Tylko że mi żadna nie odpowiada. Dzisiaj cały dzień siedziałam na stronie epso i wypełniałam rubryczki. Może przyszedł czas na pracę w zawodzie.

Ach i Berlin wspaniały. Mimo jesieni i porannej mgły i policji i zmiażdżonych samochodów i niemieckich psychopatek. Mam nowe koleżanki, jedna zaproponowała mi wakacje w USA, inna jest weterynarzem, jeszcze inna pisze dla Spiegela. Fajnie. Czemu ta Polska taka szara jest. Robię wszystko, żeby ją sobie pokolorować, ale kurna nic z tego nie wychodzi.