4 lut 2009

Studencko

Uniwersytet ciągle mnie zaskakuje. Po trzech latach nadal potrafię przyjść na wydział i wyjść z niego z zupełnie innym obrazem wszechświata. Studencie, pamiętaj - najważniejszymi osobami na uczelni są panie z dziekanatu. Wszystkie razem i każda z osobna. Chłosta dla tych, którzy ośmielą się być dla nich niemiłymi! Bo pani z dziekanatu potrafi uprzykrzyć życie niemal tak samo jak panie szatniarki.
Dzisiaj było nienormalnie w miarę miło, aczkolwiek niezwykle interesująco. Jako że wyrzuciłam mój nieszczęsny drugi kierunek z kieszeni (gubiąc przy tym indeks, kartę egzaminacyjną i zgodę na warunek), kłopoty moje uczelniane skończyły się na całej linii. I rzadko me lico bywa na wydziale. A tym bardziej w dziekanacie. Kiedyś w październiku próbowałam porozmawiać z szanowną panią z dziekanatu, ale cóż, nie udało się, spóźniłam się 5 minut. Teraz jednak okazało się, że moja wizyta w świętym przybytku uniwersyteckim jest niezbędna. Dostałam bowiem wiadomość elektroniczną z samej katedry prawa cywilnego bodajże. Cóż, jakimś dziwnym trafem stało się tak, że najmądrzejszy na świcie uczelniany system obsługi studentów powyrzucał mnie z protokołów. I bum - bez dziekanatu się nie da. Więc poszłam. Szokiem były kolejki, a właściwie ich brak. NIKOGO nie było przed drzwiami. Wchodzę więc pewnym krokiem. Pusto. Wychodzę. Czekam. W końcu widzę, zmierza ku mnie moja wyrocznia.
- Dzień dobry. Można?
- No można.
Tłumaczę. Czekam na reakcję. Najpierw biedna pani nie wiedziała, co ze mną począć. Potem zapytała starszej, równie miłej koleżanki, co powinna w tej sytuacji uczynić. Siedzę. Mija 10 minut. Ku swej uciesze zauważam spostrzegawczym uchem, że panie z dziekanatu słuchają mojego radia. Nie pytają całe szczęście o dane osobowe, tylko o numer seryjny. W końcu, po kilkunastu minutach - załatwione. System przyjmie mnie w swoje łaskawe progi dzisiaj o 18.
Całe szczęście, że w kolejnym semestrze nie będę musiała zaszczycać swoją obecnością mojego ulubionego wydziału praktycznie wcale. Chwała prawnikom!