Dziwny czas na wspomnienia. Zupełnie nie na miejscu. Jak wszystko, nigdy nie w porę. I dzisiaj przypomniałam sobie, jak to kiedyś było, kilka lat temu. Bo zapomniałam, na całej linii dałam plamę. Okazuje się bowiem, że pamiętam rzeczy porażająco nieistotne, nikomu niepotrzebne szczegóły. Postacie epizodyczne też pamiętam zadziwiająco dokładnie. Nie mogę sobie jednak przypomnieć tych najważniejszych sytuacji, rozmów, osób. Zapomniałam o tylu ważnych konwersacjach, tylu ważnych ludziach. Gdybym cofnęła się o te kilka lat, nie poznałabym zresztą siebie. Dziewczynka niegrzeczna, aczkolwiek z pomysłem, z ideą, z prawdą. Z tego wszystkiego została już chyba tylko "niegrzeczna" (tak, można by się kłócić, w którym momencie "niegrzeczność" zaczyna być "arogancją", mniejsza o to). Brakuje mi siebie. Zrobiłam się taka jakaś nie taka. Egocentryczna, egoistyczna. Pyskata. Arogancka też bywam coraz częściej. Jakoś tak tamte pomysły uleciały gdzieś. Już niczego nie pamiętam. Nie wiem, kim chciałam być i co było prawdą. Po co działo się to, co się działo. Nie wiem, kto był kim i kto miał jakie problemy. Rozmyło się po kościach. I jestem tutaj w innym mieście w innym kontekście. Ze swoim egoizmem, który przecież tak lubię. Który nieustannie krąży gdzieś wokół. Nawet teraz, it is my show.
Coś się stało ze mną. Nawet nie wiem, gdzie, jak, kiedy i z kim. Przestało mi zależeć. Cztery lata temu zależało. Trzy lata temu zależało. Dwa lata temu zależało. A rok temu? Nie wiem, zapewne zależało, choć mniej niż zwykle. A teraz nie zależy, bo ja i ja i ja i ja i ja i te moje problemy. Jesteśmy ważniejsi od chmary niepotrzebnych spowiedzi, spotkać i alkoholi. Ja i moje problemy. Bo teraz ja jestem w centrum swojego świata. Gdzieś mam te problemy ludzkości, głód, terroryzm i nowego chłopaka kumpeli kolegi. Ja niczym słońce, wokół którego planety krążą. Wiem, że błądzę, że nie tędy droga, że ludzi trzeba słuchać, że powinno się pomagać i o sobie wcale a wcale nie myśleć. Ja to wszystko wiem. Ale gram tutaj główną rolę. Nic na to nie poradzę. Jestem główną bohaterką mojego życia, które leży tuż nieopodal.
Nie chcę, żebyście wysłuchiwali moich opowieści. Nie chcę, żebyście mnie pytali. Daję i mówię tyle, ile trzeba. Układam scenariusz i ostrożnie dawkuję porcje. Wiecie tyle, ile chcę, żebyście wiedzieli. Najchętniej nie mówiłabym o niczym. Nikomu. Bo nie mam nic do powiedzenia. Teraz już nie mam. Gadam więcej niż kiedyś. Uśmiecham się też więcej. Potrafię nawet kłamać, że się dobrze czuję. Tak. Umiem powiedzieć z uśmiechem na twarzy, że wszystko w porządku. Taka oto teraz jestem.
Pamiętam coś. Kiedyś mówiłam, że ludzie zwykle gadają o szkole/pracy albo o sobie. I że ja tego nienawidzę. Że mówi się wtedy, kiedy ma się coś do powiedzenia. To również się zmieniło.
I've changed my mind so much I cant even trust it. My mind changed me so much I cant even trust myself.
Dziwnie przez to wszystko jakoś. Dobrze, że pamiętam cokolwiek. Boję się, że o tym, co tutaj i teraz też kiedyś zapomnę.
Uświadomiłam sobie dzisiaj, że to wszystko tutaj jest prawdziwe. Najprawdziwsze. Tamto też było. Ale było wtedy, a nie teraz. Teraz jest tutaj, teraz jest teraz. I to wszystko to teraz i tutaj i to jest prawdziwsze ode mnie. Może tamto było prawdziwsze, bo było czystsze, młodsze i naiwne. Może jednak właśnie to tutaj i teraz jest prawdziwsze. Bo jest brudne, starsze i nieco wyrachowane, bez cienia naiwności.
To kłam, naiwność ciągle puka w okienko mojej jaźni. A ja za każdym razem wpuszczam ją do środka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz